Dzień, w którym Cię zabraknie - Roz. 13 - Światełko w tunelu - Ślązak Grzesiek [Polskie opowiadanie]

Spis treści

Prequel

Pierwsza część          Poprzednia część

***

Mijały kolejne dni, a oficerowie wciąż nie byli w stanie dostarczyć wiarygodnych informacji na temat Finnicka. Po kilku niepotwierdzonych sygnałach, komisarz nagadał im przez radio, że jeśli jeszcze raz zawiadomią go o czymś ważnym i odwołają to po 5 minutach, to pojedzie na obserwację osobiście, a im zapewni do wyboru: podwójnego kopniaka na każdy pośladek albo co najmniej roczny przydział przy parkomatach. Nick będąc w garażu i słuchając wrzasków szefa dobiegających od sufitu, stwierdził w obecności Grega:

- Widziałem jego buty. Metalowe okucia i skóra nie do zdarcia jak nasz uparty szefuńcio. Niejeden komandos by się ich nie powstydził. Nawet ten sławny Jack Savage, o ile byłby w stanie w nich chodzić... W każdym razie, na ich miejscu dwa razy bardziej wolałbym parkomaty...

 Nick wziął więc urlop i udał się na farmę Hoppsów w Bunnyburrow. Dojeżdżając, z daleka dostrzegł wielkie porządki na farmie.

- Witajcie! - przywitał się, zobaczywszy Stu i Bonnie.

- Nick? Co ty tutaj robisz? - zapytała Bonnie.

- Przyjechałem porozmawiać, ale widzę, że przeszkadzam...

- Nie, proszę, wejdź do środka...

Po wejściu do kuchni Bonnie postawiła stary czajnik z wodą na gazie, chcąc zaparzyć lisowi mocną kawę.

- Chciałem was jeszcze raz przeprosić za to, co się stało. Ta sprawa wciąż mnie dręczy...

- Przestań, wszyscy cierpimy po jej stracie... - Bonnie stwierdziła z grymasem.

- Daj już spokój, gdzie ta pewność siebie, którą miałeś, gdy trzymałem cię na muszce? - zapytał pogardliwie Stu.

- Zniknęła, gdy nie dotrzymałem słowa, nie potrafiąc jej upilnować...

Nastała cisza, którą przerwał dopiero gwizd czajnika z wrzątkiem.

- Pakujecie się gdzieś?

- Cóż, na razie tylko robimy porządki. Chyba przeniesiemy się z całą rodziną w inne miejsce. To tutaj zbyt przypomina nam o jej stracie... - oznajmiła królica.

- Czy będę w stanie was jeszcze odwiedzać? Czy po prostu ze mną też już nie chcecie utrzymywać kontaktu?

- Ależ Nick, zawsze będziesz u nas mile widziany. Poza tym, nie podjęliśmy jeszcze ostatecznej decyzji...

Lis bez słowa dopił kawę i podziękował, wychodząc z kuchni.

Po wyjściu zadzwoniła mu komórka:

- Wilde? Namierzyliśmy twojego małego kolegę w laboratorium. Ma sporo pomocników. Na szczęście wygląda na to, że dopiero rozpoczęli napełnianie kotła, więc mamy jeszcze sporo czasu. Do jutrzejszego ranka ja skompletuję ekipę, a Greg sprzęt i ruszymy na nich. Nasi podczepili mu nadajnik do wozu, więc już nigdzie nie ucieknie. Bądź o piątej rano gotowy na komendzie!

- Tak jest! - odrzekł lis, pełen nadziei na ostateczne rozmówienie się z Finnickiem.

Oddalił się od farmy, przeszedł przez mostek i usiadł na ławce. Zmęczony lis zdrzemnął się na parę godzin.

Obudził go traktor przejeżdżający nieopodal. Zjawili się państwo Hopps:

- Szukaliśmy cię, dlaczego tutaj siedzisz, zamiast pobyć z nami? Obraziłeś się na nas? - zapytała troskliwie Bonnie.

- Nie, nie... Po prostu chciałem pobyć nieco sam... Niepokoi mnie jedna sprawa, o co kłóciliście się z komendantem przed pogrzebem?

- Nie pozwolił nam otworzyć trumny, a chcieliśmy ten jeden, ostatni raz zobaczyć Judy. Powiedział, że to najlepsze dla naszego dobra i psychiki... - stwierdził z goryczą Stu.

- Nie mogę sobie nawet wyobrazić, jak ona mogła wtedy wyglądać... - odrzekła i rozpłakała się królica.

- Pamiętaj, że zawsze możesz na nas liczyć, zięciu... - obiecał Stu i odeszli.

Lis wyciągnął z kieszeni swój malutki album ze zdjęciami i przeglądał, nie zauważając, jak przez most przeszła zakapturzona postać i zbliżała się powoli do niego.

Przypominał sobie wszystko, co z nią przeżył i rozważał nad kolejnymi zdjęciami, mrucząc do nich:

-  Pazurian za tobą tęskni, bo jako jedna z nielicznych traktowałaś go poważnie...

Greg stracił motywację do tworzenia swoich bajerów... Hehe, bajerów przecież to ja jestem Bajer...

Jade... co z nią teraz będzie? Przecież byłaś jej najlepszą przyjaciółką...

A Bogo? On akurat niewiele się zmienił, choć już mało brakowało, by stał się nieco bardziej uczuciowy i wyrozumiały...

A ja?

I przewrócił kartki, odsłaniając początek albumu. 

- Wtedy się poznaliśmy...  Byłaś pełna życia, a ja cię tylko spowalniałem... Gdyby nie ty, nigdy nie poznałbym przyjaciół z komendy od innej strony, niż od pokoju przesłuchań...  Wiesz dobrze, że nigdy nie byłaś dla mnie głupim królikiem, po prostu jak i ja, lubiłaś się droczyć... 

Byliśmy gotowi na dzieci, a gdyby biologia nam nie pozwoliła, zawsze mogliśmy jakieś adoptować... Nasz ostatni weekend był tak cudowny, a ty chodziłaś zasmucona... 

To na pewno o tym chciałaś mi powiedzieć... I nie zdążyłaś...

I dodał po chwili, kierując swój wzrok w stronę Zwierzogrodu:

- Czy ja teraz będę w stanie jeszcze ułożyć sobie życie?

- Masz jeszcze na to szansę, głuptasku... - odpowiedziała słodkim głosem postać, nachyliła się nad Nickiem i pocałowała go w policzek.

***

Następna część

Autor opowiadania i grafiki: ŚlązakGrzesiek