Hungry Hearts - Roz. 8 Cz. 5 - Johnsoneer & KungFuFreak & FeverWildeHopps [Tłumaczenie PL]
Prolog Poprzednia część
Judy zadowolona odwróciła się i spojrzała na nerwowo wyglądającego szwendacza.
- Hej - mruknął.
- Hej.
Nerwowo bawił się sznurkiem z bluzy.
- Prze-praszam z powodu problemów.
Judy potrząsnęła głową i zmarszczyła brwi.
- Nie, to ja powinnam przepraszać. To nie w porządku, że porzuciłam cię w Wypasówku w ten sposób.
- W p-porządku. W-wróciłem tylko po… vana. - uśmiechnął się do niej z zadowoleniem, co sprawiło, że się uśmiechnęła. W każdym razie, wyglądała na co najmniej zadowoloną z faktu, że nie został rozerwany na strzępy.
Zanim zdążył zareagować, zrobiła krok do przodu i objęła go za szyję. Jego oczy rozszerzyły się w szoku, gdy jej szczupła postać przycisnęła się do niego. Mówiła cicho do jego szyi, gdy trzymała go blisko, wtapiając swoje łapy w jego futro.
- Naprawdę tęskniłam za tobą.
Zaskoczenie Nicka nagle zniknęło. Jego uśmiech nie był już zadowolony z siebie. Stał się szerszy i szczęśliwszy, niż kiedykolwiek wcześniej, jak tylko sięgał pamięcią. Owinął ramiona wokół jej tułowia i pozwolił, by jego twarz lekko opadła na jej głowę, rozkoszując się poczuciem jej postaci na zgięciu jego szyi. - Ja też.
Poczuł jej westchnienie na szyi i to że mocniej ścisnęła jego futro.
- Zabawne. Wydajesz się cieplejszy niż cię zapamiętałam.
N nie wiedział, jak długo już go tuliła, gdy rozległo się pukanie do drzwi. Judy puściła go i zaniepokojona podeszła do drzwi.
- Kris?
- Tak. - szepnęła. - Twój tata już poszedł.
- Uff. - westchnęła Judy. Wpuściła Kris do pokoju, a ta natychmiast przystąpiła do bardzo szczegółowej inspekcji N. Właściwie to zbyt bliskiej, by mu się to mogło spodobać. Stał oszołomiony, kiedy korzystała z łóżka Judy, aby znaleźć się z nim twarzą w twarz, sceptycznie go obwąchując.
- Cześć! - powitała go stanowczo.
Wrócił do nerwowego wiercenia się.
- Emm… hej.
- Jak to jest umierać? - zapytała.
N wzruszył lekko ramionami i odchylił się do tyłu, aby między nimi było trochę miejsca.
- N-nie pamiętam.
- Ile masz lat?
Kolejne wzruszenie ramionami. Czy dodać czas, kiedy byłem szwendaczem, czy mój wiek skończył się w chwili śmierci?
Wydra w zamyśleniu wskazała palec na brodę. - Pytam bo możesz mieć dwadzieścia kilka lat, a możesz też mieć czterdzieści pięć lat, z lisami czasami trudno jest to określić.
Oskarżenie to z jakiegoś powodu spowodowało, że N skrzyżował ramiona.
- Czy w-widzisz jakieś białe futro na mojej brodzie?
- Touché. - zgodziła się Kris, kontynuując węszenie. - To dziwne, że ledwo cię czuję. Wcześniej wąchałam zimne ciała, ale nie pachniesz trupem, jesteś po prostu brudny.
Trzecie wzruszenie ramionami.
- ...Dzięki?
Judy przewróciła oczami wobec nacisków przyjaciółki.
- Kris.
Pochyliła się jeszcze bliżej, praktycznie dotykając go wąsami.
- Możesz rozmawiać i tak dalej. Sądząc po tym jak się obraziłeś, kiedy nazwałem cię starą, masz też uczucia… To niesamowite.
- Kris, przestań! Nie przyszedł tu na rozmowę. - najwyraźniej próbowała jedynie uspokoić Kris, ale ta myśl musiała jej przypomnieć o prawdziwym pytaniu, które ją dręczyło, odkąd po raz pierwszy zobaczyła go przy swoim balkonie. Judy odsunęła przyjaciółkę i zaprowadziła N, by usiadł u stóp jej łóżka. Judy stała obok niego z łapą na ramieniu, obserwując go cierpliwie, z poważną miną. - N, czemu tu przyszedłeś?
Rozejrzał się trochę po pokoju, szukając słów. Przypomniał sobie, dlaczego tu był i ta myśl go podekscytowała.
- Szwendacze… zmieniamy się. - wyjaśnił.
- Zmieniacie? - Judy uniosła brew. - Jak się zmieniacie?
- P-pamiętasz, jak wymknęłaś się zeszłej nocy? - N przypomniał jej.
Judy zmarszczyła lekko brwi.
- Byłeś w jakimś transie, więc wymknęłam się cicho bez zwracania na siebie uwagi. - wspomniała.
- S-spałem.
Tym razem uniosła obie brwi.
- Chwila, naprawdę zasnąłeś?
Skinął chętnie głową.
- Tak. I b-było mi też zimno od... d-deszczu.
Brwi Kris zmarszczyły się, gdy spojrzała na N ze zmieszaniem.
- Czy to dziwne?
Judy skinęła głową, wskazując na tors N.
- Nie mógł poczuć mojego noża wbitego w pierś, kiedy się poznaliśmy, Kris. Tak, to dziwne. To tak, jakby się jakoś transformował.
- Nie tylko ja. - powiedział z niecierpliwością N. - Inni szwendacze też… Feniek…
- Twój przyjaciel z vana? - Judy skończyła dla niego, cierpliwie słuchając.
N ponownie skinął głową, próbując szybciej wypowiadać słowa. Głupie jąkanie.
- Przypomniał sobie… rzeczy, s-sprzed śmierci.
Oczy Judy rozszerzyły się nieco, gapiąc się na autora tego wyznania.
- To całkiem spora sprawa.
Kris potrząsnęła głową z niedowierzaniem.
- Jude, to raczej niemożliwe. Z tego, co mówił Ramic, u wszystkich zwierząt, które zmieniły się w szwendaczy, ich żywotność spadła najpierw do zera. Uszkodzenie mózgu przez kilka minut może całkowicie wymazać wszelkie wspomnienia lub racjonalne myśli, a on jest w tym stanie od lat! Umarli nic nie czują.
- Przemieszczanie się martwych ssaków również było kiedyś niemożliwe. - przypomniała jej, zanim wróciła do N. - Chwila, o ilu szewendaczach mówiłeś?
- Mmmm… kilkudziesięciu?
Judy omal nie spadła z łóżka.
- Dziesiątki?! Kris, musimy o tym powiedzieć Ramicowi.
Wydra przewróciła oczami.
- Och, jasne, przeprowadźmy go przez miasto przy uzbrojonych po zęby patrolach naokoło! To i tak cud, że udało mu się dotrzeć tak daleko bez dodatkowego ołowiu między pośladkami.
Judy wstała i zaczęła gorączkowo gestykulować łapami w powietrzu.
- To może być najważniejszy krok naprzód jaki nastąpił od początku tego wszystkiego! Wiem, że Ramic do pewnego momencie szukał na to lekarstwa. Gdybyśmy mogli poprowadzić N na oddział...
Kris potrząsnęła głową.
- Mamy pacjentów na oddziale, Jude. Jeśli ktoś ma na sobie tyle krwi, zwykle nie jest w stanie ustać na nogach… - Kris zamilkła, gdy dokładnie spojrzała na N i przesuwała swój wzrok od góry w dół. Rzucił jej zmieszane spojrzenie, a ona skanowała go wzrokiem. Wyraz jej twarzy zmienił się z kontemplacyjnego spojrzenia w zdecydowany uśmiech, który przeraził N. Ta wydra była co najmniej nieprzewidywalna.
- Hej - mruknął.
- Hej.
Nerwowo bawił się sznurkiem z bluzy.
- Prze-praszam z powodu problemów.
Judy potrząsnęła głową i zmarszczyła brwi.
- Nie, to ja powinnam przepraszać. To nie w porządku, że porzuciłam cię w Wypasówku w ten sposób.
- W p-porządku. W-wróciłem tylko po… vana. - uśmiechnął się do niej z zadowoleniem, co sprawiło, że się uśmiechnęła. W każdym razie, wyglądała na co najmniej zadowoloną z faktu, że nie został rozerwany na strzępy.
Zanim zdążył zareagować, zrobiła krok do przodu i objęła go za szyję. Jego oczy rozszerzyły się w szoku, gdy jej szczupła postać przycisnęła się do niego. Mówiła cicho do jego szyi, gdy trzymała go blisko, wtapiając swoje łapy w jego futro.
- Naprawdę tęskniłam za tobą.
Zaskoczenie Nicka nagle zniknęło. Jego uśmiech nie był już zadowolony z siebie. Stał się szerszy i szczęśliwszy, niż kiedykolwiek wcześniej, jak tylko sięgał pamięcią. Owinął ramiona wokół jej tułowia i pozwolił, by jego twarz lekko opadła na jej głowę, rozkoszując się poczuciem jej postaci na zgięciu jego szyi. - Ja też.
Poczuł jej westchnienie na szyi i to że mocniej ścisnęła jego futro.
- Zabawne. Wydajesz się cieplejszy niż cię zapamiętałam.
N nie wiedział, jak długo już go tuliła, gdy rozległo się pukanie do drzwi. Judy puściła go i zaniepokojona podeszła do drzwi.
- Kris?
- Tak. - szepnęła. - Twój tata już poszedł.
- Uff. - westchnęła Judy. Wpuściła Kris do pokoju, a ta natychmiast przystąpiła do bardzo szczegółowej inspekcji N. Właściwie to zbyt bliskiej, by mu się to mogło spodobać. Stał oszołomiony, kiedy korzystała z łóżka Judy, aby znaleźć się z nim twarzą w twarz, sceptycznie go obwąchując.
- Cześć! - powitała go stanowczo.
Wrócił do nerwowego wiercenia się.
- Emm… hej.
- Jak to jest umierać? - zapytała.
N wzruszył lekko ramionami i odchylił się do tyłu, aby między nimi było trochę miejsca.
- N-nie pamiętam.
- Ile masz lat?
Kolejne wzruszenie ramionami. Czy dodać czas, kiedy byłem szwendaczem, czy mój wiek skończył się w chwili śmierci?
Wydra w zamyśleniu wskazała palec na brodę. - Pytam bo możesz mieć dwadzieścia kilka lat, a możesz też mieć czterdzieści pięć lat, z lisami czasami trudno jest to określić.
Oskarżenie to z jakiegoś powodu spowodowało, że N skrzyżował ramiona.
- Czy w-widzisz jakieś białe futro na mojej brodzie?
- Touché. - zgodziła się Kris, kontynuując węszenie. - To dziwne, że ledwo cię czuję. Wcześniej wąchałam zimne ciała, ale nie pachniesz trupem, jesteś po prostu brudny.
Trzecie wzruszenie ramionami.
- ...Dzięki?
Judy przewróciła oczami wobec nacisków przyjaciółki.
- Kris.
Pochyliła się jeszcze bliżej, praktycznie dotykając go wąsami.
- Możesz rozmawiać i tak dalej. Sądząc po tym jak się obraziłeś, kiedy nazwałem cię starą, masz też uczucia… To niesamowite.
- Kris, przestań! Nie przyszedł tu na rozmowę. - najwyraźniej próbowała jedynie uspokoić Kris, ale ta myśl musiała jej przypomnieć o prawdziwym pytaniu, które ją dręczyło, odkąd po raz pierwszy zobaczyła go przy swoim balkonie. Judy odsunęła przyjaciółkę i zaprowadziła N, by usiadł u stóp jej łóżka. Judy stała obok niego z łapą na ramieniu, obserwując go cierpliwie, z poważną miną. - N, czemu tu przyszedłeś?
Rozejrzał się trochę po pokoju, szukając słów. Przypomniał sobie, dlaczego tu był i ta myśl go podekscytowała.
- Szwendacze… zmieniamy się. - wyjaśnił.
- Zmieniacie? - Judy uniosła brew. - Jak się zmieniacie?
- P-pamiętasz, jak wymknęłaś się zeszłej nocy? - N przypomniał jej.
Judy zmarszczyła lekko brwi.
- Byłeś w jakimś transie, więc wymknęłam się cicho bez zwracania na siebie uwagi. - wspomniała.
- S-spałem.
Tym razem uniosła obie brwi.
- Chwila, naprawdę zasnąłeś?
Skinął chętnie głową.
- Tak. I b-było mi też zimno od... d-deszczu.
Brwi Kris zmarszczyły się, gdy spojrzała na N ze zmieszaniem.
- Czy to dziwne?
Judy skinęła głową, wskazując na tors N.
- Nie mógł poczuć mojego noża wbitego w pierś, kiedy się poznaliśmy, Kris. Tak, to dziwne. To tak, jakby się jakoś transformował.
- Nie tylko ja. - powiedział z niecierpliwością N. - Inni szwendacze też… Feniek…
- Twój przyjaciel z vana? - Judy skończyła dla niego, cierpliwie słuchając.
N ponownie skinął głową, próbując szybciej wypowiadać słowa. Głupie jąkanie.
- Przypomniał sobie… rzeczy, s-sprzed śmierci.
Oczy Judy rozszerzyły się nieco, gapiąc się na autora tego wyznania.
- To całkiem spora sprawa.
Kris potrząsnęła głową z niedowierzaniem.
- Jude, to raczej niemożliwe. Z tego, co mówił Ramic, u wszystkich zwierząt, które zmieniły się w szwendaczy, ich żywotność spadła najpierw do zera. Uszkodzenie mózgu przez kilka minut może całkowicie wymazać wszelkie wspomnienia lub racjonalne myśli, a on jest w tym stanie od lat! Umarli nic nie czują.
- Przemieszczanie się martwych ssaków również było kiedyś niemożliwe. - przypomniała jej, zanim wróciła do N. - Chwila, o ilu szewendaczach mówiłeś?
- Mmmm… kilkudziesięciu?
Judy omal nie spadła z łóżka.
- Dziesiątki?! Kris, musimy o tym powiedzieć Ramicowi.
Wydra przewróciła oczami.
- Och, jasne, przeprowadźmy go przez miasto przy uzbrojonych po zęby patrolach naokoło! To i tak cud, że udało mu się dotrzeć tak daleko bez dodatkowego ołowiu między pośladkami.
Judy wstała i zaczęła gorączkowo gestykulować łapami w powietrzu.
- To może być najważniejszy krok naprzód jaki nastąpił od początku tego wszystkiego! Wiem, że Ramic do pewnego momencie szukał na to lekarstwa. Gdybyśmy mogli poprowadzić N na oddział...
Kris potrząsnęła głową.
- Mamy pacjentów na oddziale, Jude. Jeśli ktoś ma na sobie tyle krwi, zwykle nie jest w stanie ustać na nogach… - Kris zamilkła, gdy dokładnie spojrzała na N i przesuwała swój wzrok od góry w dół. Rzucił jej zmieszane spojrzenie, a ona skanowała go wzrokiem. Wyraz jej twarzy zmienił się z kontemplacyjnego spojrzenia w zdecydowany uśmiech, który przeraził N. Ta wydra była co najmniej nieprzewidywalna.
Link do oryginału: O, tutaj.
Autor oryginału: Johnsoneer
Autor rysunków: KungFuFreak & FeverWildeHopps
Autor tłumaczenia: Ślązak Grzesiek
Autor rysunków: KungFuFreak & FeverWildeHopps
Autor tłumaczenia: Ślązak Grzesiek
Jak na razie moja teoria się sprawdza
OdpowiedzUsuńTeoria?
Usuń