Zwierzogród: Alternatywna kontynuacja (Roz. 1 Epilog) - Michael Lught [Opowiadanie]

Pierwsza część          Poprzednia część

***

Pewien Lis siedzi samotnie w swoim skromnym mieszkaniu, aż w pewnym momencie przychodzi do niego pewna kobieta. Niski brązowy kojot zbliżał się powolnymi, acz pewnym siebie krokiem. Lis obrócił się do niej na swoim obrotowym stołku. Zupełnie podobnym do tych, które znajdują się w szpitalach i klinikach.
- Witaj Elizabeth.
Głos lisa był obniżony i podgłośniony przez sprytne narzędzie jakie nosił na twarzy. Wpłynął on trochę negatywnie na nastrój samicy kojota.
- Mówiłam Ci, Z, żebyś mówił do mnie moim imieniem.
Była nad wyraz zirytowana, a jej głoś brzmiał tak boleśnie dla uszu jak ciernisty krzew owinięty wokół nogi. Lis jednak przyjął to na siebie ze wielkim spokojem.
- Wybacz mi Beatrycze. Nie myślę już o tej porze. Proszę, usiądź tu przy mnie przy oknie.

Beatrycze popatrzyła się na lisa z litością, gdyż domyślała się już, że gdzieś w jego duszy jest krwotok. Stara rana została po latach rozerwana. Pękła wraz z kajdanami jakie lis z siebie ściągnął mimo, że znał konsekwencje. Posłuchała jego prośby i usiadła przy oknie.
- Ona nadal nie daje Ci ukojenia w myślach. Czyż się nie mylę?
- Tak.
Spokój lisa był niesamowicie silnie oddziałujący na choleryczny temperament Beatrycze.

- Była dla mnie wszystkim. Nadała memu światu sens. Niestety tylko na krótką chwilę.
- To dlatego mnie wybrałeś Z? Jestem do niej podobna.
- Tak, ale tylko w podświadomości. Twoje zdolności są mi bardzo potrzebne.
Beatrycze zamyśliła się moment patrząc przez okno na świat za szkłem.
- Czy to co robimy jest dobre, Z?
- Tak Beatrycze.
- To dlaczego nie pozwolą nam zmienić świata?
Lis wstał i podszedł do kobiety. Nachylił się nad nią tak bardzo nisko, że niemal położył głowę na jej barku. Ona wiedziała, że stoi tuż za nią, ale nie oderwała wzroku od okna. Oznaczało to, że ufa temu ssakowi. Mimo tego, że ten ssak przerażał miliony, ona się go nie bała.
- Oni są martwi. Ich umysły są kontrolowane, a ich uczucia... Większość z nich pewnie nawet nie wie, że ja ma. Oszukują sami siebie mówiąc, że są wolni. W ich świadomości to prawda, ale nie wiedzą czym jest prawdziwa wolność. Nie uznają takich pojęć jak "Ja" lub "Być". Zamiast tego jest "My" i "Mieć". Istnieją jeszcze tacy jak my na tym świecie, którzy gdyby tylko poznali nasze intencje to poszli by za nami. To właśnie ich poszukuję. Niedługo oni odegrają w naszym planie kluczową rolę.
- Ale Pan powiedział by nie zabijać.
Lis trochę się zezłościł, ale zamaskował to głęboko w środku.
- Tak, ale ja zabijam tylko tych, którzy na to zasłużyli. Pan na pewno zrozumie, że robię to dla dobra innych, a jeśli nie to jestem skłonny poświęcić swoją duszę by oni ją uchowali.
- Wtedy jej nie zobaczysz.
- Nie muszę. Wiedza, że jest przy mnie jest ukojeniem dla mnie.
- A jednak tęsknisz.
- Dlatego, że nie jestem martwy. Moje uczucia nadal płoną.
Beatrycze znów się zamyśliła. Wtedy lis usiadł przy niej na ziemi. Widząc to, wiedziała, że nie godzi się by ona siedziała wyżej od niego. Wstała, więc z krzesła i odsunęła je. Następnie usiadła po jego prawej stronie. Również na podłodze.
- Słyszysz Beatrycze?
- Nic nie słyszę Z.
- To cisza.
Beatrycze nie odezwała się przez pół minuty by skupić się na kojącym dźwięku ciszy. Jednak nie mogła się powstrzymać od kolejnego pytania.
- Czy znalazłeś już dym rewolucji?
- Myślę, że tak.
- Kim on jest?
- Jak ja jestem początkiem to on będzie końcem mojego dzieła.
- Poprze Cię?
- Będę go o to prosić.
- Czy to co robimy jest dobre?
- Tak.
- Czy my jesteśmy Ci dobrzy?
- Tak, to my jesteśmy tymi dobrymi...

***
Następna część

Link do oryginału: klik!

Autor: Michael Lught

Korekta: _NG_