The Tale of Harecules - Cz. 3 - The Fox, The Buffalo, and The Hydra (Lis, Bawół i Hydra) - Zootopia123 [Tłumaczenie PL]

Pierwsza część         Poprzednia część

***

Finn i Judy lecieli na Pegazie kierując się na Teby, gdy usłyszeli dziki wrzask gdzieś z dołu.

- Co to było?! - krzyknęła Judy.

- Brzmi jak klasyczny przykład DS. - Odkrzyknął. - Dręczonego ssaka! - Judy uśmiechnęła się i szturchnęła tylną nogę Pegaza co spowodowało, że wsunął swoje skrzydła i zaczął nurkować. 

- AAAAAAAAAAAA! - Krzyknął Finn z przerażeniem, gdy spadał ku ziemi. W ostatniej sekundzie jednak Pegaz rozpostarł skrzydła, podniósł się i delikatnie wylądował na trawie obok rzeki. Finn zsunął się z konia i skulił się chowając głowę między nogami. 

- Nigdy więcej... - Jęknął, starając się przytrzymywać lunch - ...tego nie rób. - Judy już otwierała usta by odpowiedzieć, lecz przerwał jej ogromny bawół, który znajdował się za rzeką. W ręku trzymał źródło dźwięku którego słyszeli z góry: jednego bardzo zirytowanego lisa.

- Posłuchaj, Bozo... (ang.: idiota) - Zaczął protekcjonalnie lis. - Ja nie...

- Jestem Bogo! - Ryknął bawół.

- Bez znaczenia. Ale nie zapominaj o naszej umowie.

- Przepraszam! - Krzyknęła Judy przechodząc przez rzekę. - Będę musiała Cię prosić, żebyś puścił tego lisa!

- Lepiej uciekaj króliku. - Wtrącił się lis. - Wszystko mam pod kontrolą.

- Czy on Cię czasem nie dręczy? - Spytała Judy niepewnie.

- Może i dręczy. Ale to nie Twoja sprawa. Poradzę sobie. Miłego dnia. - Judy wpatrywała się ze zdziwieniem w lisa, który odrzucił jej pomoc.

- Przepraszam... - Zaczęła, wyciągając miecz z pasa. - ale nie mogę... - Jej wypowiedź została skrócona, gdy Bogo uderzył ją, wysyłając trzymany w dłoni miecz i Judy na rzekę. 

- Ooooch. - Powiedział Finn ze współczuciem. - No dalej Judy! - Krzyknął, kiedy już wstała. - Weź swój miecz! - Judy pokiwała głową wciąż oszołomiona z powodu ciosu i zaczęła szukać w wodzie swój miecz. Bogo dumnie kroczył w jej kierunku, kiedy ona odwróciła się z rybą w ręku, którą podniosła z wody. Lis westchnął i położył łapę na twarz. Bawół roześmiał się kopnął bezbronnego królika posyłając z powrotem na brzeg. Finn pobiegł w jej stronę.

- Ogarnij się! - Skarcił Finn. - Użyj głowy.

- Mam użyć głowy. Kumam. - Poderwała się z powrotem i ruszyła w stronę wciąż śmiejącego się bawoła, unikając ciosu z otwartej dłoni. Judy wyskoczyła w powietrze i obróciła ciało tak, by nogi były skierowane ku nieprzygotowanemu na to Bogo i kopnęła go, a on poleciał poza brzeg powodując, że lis przewrócił się w wodzie.

- Ugh! - Wykrzyknął, gdy już wysunął głowę na powierzchnię i zakaszlał.

- Przepraszam! - Pisnęła Judy natychmiast pomagając lisowi przy wstawaniu i odstawiła na brzeg ku Finnowi. - To było głupie. - Lis otrząsnął się z wody i spojrzał na swojego ratownika.

- Ta... - Odparł lodowatym tonem, powodując rumieniec na twarzy królika.

- Proszę wybaczyć... - Powiedziała ruszając znowu ku Bogo. Skoczyła na niego i zacisnęła mu ręce wokół szyi używając swojej boskiej siły. Bawół z trudem łapiąc powietrze, jednak udało mu się zrzucić z siebie królika do wody. Judy szybko wstała na nogi i uniknęła ciosu kopytem wskakując mu na plecy. Bogo próbował zrzucić ją tańcząc w wodzie, lecz Judy nie dała się i złapała go za uszy ciągnąc w stronę martwego pnia na rzece powodując, że ten uderzył w niego oszołamiając go. Ogłuszony bawół rozłożył się z boku i spojrzał na królika piorunującym wzrokiem. Zdołał jednak wstać i ruszyć ku Judy, ta jednak przygotowana wyskoczyła w powietrze zadając mu ostateczny cios oraz wysyłając go w powietrze.

- Łał... - Mruknął lis. - Ona jest prawdziwa? - Finn przytaknął.

- Tak, jest. - Odpowiedział dumnie. Judy patrzyła jeszcze przez chwilę, jak bawół opadał ku ziemi i ląduję w rzece z głuchym odgłosem. O dziwo próbował jeszcze wstać, lecz jego ramię mu na to nie pozwalało przez co upadł jeszcze raz do wody. Judy zbliżyła się do niego i szturchnęła go nogą upewniając się, czy nie udawał, ale wyraźnie stracił chęci do walki o przytomność. Judy grzebała w wodzie w poszukiwaniu miecza i po chwili znalazła go. Ruszyła na brzeg uśmiechając się jak idiota.

- Nie było tak źle, prawda Finn? - Zapytała radośnie wsuwając miecz za pas.

- Jak na początek... - Zaczął Finn. - Ale nie możesz popełniać takich błędów!

- I tak wygrałam.

- Tak, ale gdyby przeciwnik był bardziej wymagający zjadłby Cię już na początku. Musisz być bardziej skupiona i nie bać się za każdym razem, kiedy widzisz parę cielęcych oczu.

- Masz rację... - Powiedziała wolno patrząc na wciąż otrząsającego się z wody lisa. Finn dalej mówił, lecz Judy już go nie słuchała i ignorując go podeszła do lisa. 

- Wszystko w porządku, Panie...?

- Nicholas. - Odpowiedział krótko, spoglądając na jej twarz. - Przyjaciele mówią na mnie Nick, choć nie żebym miał jakichś. - Judy wydała z siebie nerwowy śmiech.

- Dlaczego ten bawół nie chciał Cię zostawić w spokoju? 

- Wiesz jacy oni są. - Powiedział Nick odwracając się do niej. - Myślą, że z wielką chęcią pozbędę się swojego futra... - Judy wpatrywała się w niego nie za bardzo rozumiejąc o czym mówi.

- Nie ważne. - Kontynuował widząc jej zmieszanie. - Dzięki za pomoc. Do zobaczenia Karotka.

- Czekaj! - Krzyknęła, kiedy chciał już odejść. - Chcesz podwózki? - Nick spojrzał na stojącego za nią Pegaza i rozdrażnionego Finna.

- Nie potrzebuję. Poza tym nie sądzę, żeby twoi przyjaciele za bardzo mnie polubili.

- Oni? - Odpowiedziała spoglądając na rozgniewaną parę. - Nie, oni żartują! - Nick jednak odwrócił się i odszedł. Podniósł łapę na pożegnanie i zniknął w lesie. Judy z utęsknieniem patrzyła jeszcze na odchodzącego lisa.

- Łał. - Powiedziała, gdy Finn do niej podszedł. - On naprawdę...

- Cierpi? - Przerwał jej fenek. - Jest roztargniony? Jest kretynem? Powiedz, jak trafię. - Finn przewrócił oczami, gdy zobaczył tęskne spojrzenie królika. 

- Okej, koniec tego, idziemy. - Powiedział chwyciwszy jej łapę i ciągnąc w kierunku Pegaza. - Musimy dotrzeć do Teb. - Judy wspięła się na konia, lecz wciąż myślała o Nicku. Pegaz zirytowany zachowaniem Judy parsknął i wierzgnął sprowadzając ją z powrotem do rzeczywistości. Finn także podskoczył, a koń wyruszył w stronę Teb.

***

Nick obserwował jak fenek i królik odlatywali na Pegazie zanim wszedł głębiej w las. Gdy podszedł do ciemniejszej, starszej części lasu zauważył, że dwa ssaki podążają za nim.

- Świetnie. - Rzucił w stronę lasu. - Para szczurów...

- Hej! Nie jestem szczurem! - Krzyknął Ból biegnąc ku Nickowi.

- Ja też nie! - Dorzuciła Panika powoli zbliżając się do towarzysza.

- A gdzie Hades? - Spytał zirytowany Nick. - Muszę porozmawiać z nim o jego wspólnikach.

- A o których dokładnie chciałeś porozmawiać? - Spytał ze śmiechem Hades wyłaniając się z ciemności. - Bo ja też mam coś do powiedzenia.

- Ta, wiem, ten strażnik... - Powiedział ponuro lis. - Nie zgodziłem się na jego warunki.

- Rozczarowałeś mnie, Nicky. - Odparł Hades tworząc imitację zranionego. - Myślałem, że zadbasz o tą sprawę. Czyżby poprosił Cię o to, żebyś zrobił coś żenującego? - Zapytał Hades z wyraźnym sarkazmem.

- Nie. - Odpowiedział gniewnie lis. - Chciał sprzedać moje futro jako płaszcz.

- Och... - Odparł Hades drżąc lekko. - Nie mogłeś mu zaoferować innej umowy?

- Już miałem to robić. Ale jakiś mały królik musiał się w to wtrącić. Była potwornie silna i znokautowała starego Bogo. - Hades zamarł.

- Jak miała na imię?

- Judy. - Odpowiedział Nick. Temperatura w lesie wzrosła o kilka stopni, a płomienie Hadesa zaczęły rosnąć.

- Judy... - Rozmyślał głośno Ból. - To imię brzmi jakoś znajomo...

- A, wiem! - Zawołała Panika nie zauważając, że Hades podchodzi do nich. - Czy ten królik nie miał na imię... Och... - Ból i Panika zauważyli w końcu lamparta stojącego obok nich.

- Myślałem, że się nią zajęliście. - Mruknął Hades obnażając swoje pazury. - Miała być martwa! Tak mi powiedzieliście! - Krzyknął, a powietrze wokół pazurów zaczęło migotać od ciepła. - A wy puściliście ją żywą!? - Hades zaryczał z wściekłości i pokiereszował ich obu swoimi rozżarzonymi pazurami. Ogień z jego głowy podpalił pobliskie drzewa. Hades wziął głęboki oddech i uspokoił się zdając sobie sprawę, że wszystkie drzewa w promieniu dwudziestu stóp zostały spontanicznie spalone.

- To nic takiego. - Powiedział do siebie. - To problem, który wciąż można naprawić. Będę to tego potrzebował was obu. - Zwrócił się do Bólu i Paniki. - I radzę, żebyście tym razem tego nie spartaczyli!

***

Pegaz wylądował w końcu w Tebach. Judy i Finn zeszli z konia.

- Uważaj na siebie, dziecko. - Ostrzegł Finn idąc w kierunku centrum miasta. - Teby są pełne szaleńców, nie wspominając o przestępcach.

- Przecież dlatego tu jesteśmy, prawda? - Spytała Judy, gdy Finn przecinał ulicę. Już miał odpowiedzieć, lecz musiał cofnąć się do tyłu, gdyż rydwan jechał w jego stronę.

- Tak, ale nie chcę, byśmy umarli przez jakiegoś idiotę na rydwanie. - Powiedział, robiąc niegrzeczny gest w kierunku kierowcy. - A teraz chodź za mną.

***

- Czy ogień przyszedł przed, czy po trzęsieniu ziemi? - Ocelot w średnim wieku spytał chwiejącego się królika, gdy zgromadzili się wokół fontanny.

- Najpierw był pożar. - Odpowiedział drżącym głosem trzymając przeciekający kubek wody. - Pamiętam, bo wszystko co nie strawił ogień, zniszczyło trzęsienie.

- Za moich czasów nie było takich problemów. - Wtrącił się stary borsuk. Judy, która podsłuchiwała całą rozmowę, zwróciła się do Finna.

- Ich życie jest aż takie złe? - Spytała z przerażeniem. Finn pokiwał głową ze smutkiem.

- Teby miały dość trudne czasy. Kilka klęsk żywiołowych, rosnąca przestępczość, do tego korupcja. Idealne miejsce dla początkującego bohatera. - Judy pokiwała głową i podeszła do tłumu ssaków.

- Przepraszam! - Powiedziała podnosząc głos, by wszyscy mogli ją usłyszeć. - Wygląda na to, że potrzebujecie bohatera! - Tłum spojrzał na królika, po czym większość zaczęła się śmiać.

- Powiedz mi słodziaku... - Zaczął niedźwiedź z nadwagą. - czy kiedykolwiek powstrzymałaś naturalną katastrofę?

- Nie, ale...

- Czy uratowałaś kiedykolwiek rodzinę płonącego domu? - Spytał ocelot.

- Nie, ale...

- Ona tylko udaje! - Krzyknął niedźwiedź. - Jak chcesz pomóc, to przynieś nam tu prawdziwego bohatera, na którego możemy liczyć.

- Hej, zaczekajcie! - Dołączył do rozmowy Finn. - To prawda, że jeszcze nie robiła tych rzeczy, ale dajmy jej szansę! - Tłum zaczął się rozchodzić, a Finn westchnął.

- Nic się nie stało. Uda się następnym razem. - Odparł przybity Finn odchodząc ciężkim krokiem.

- Czekaj, czy to Nick? - Zapytała z podnieceniem, patrząc na lisa przepychającego pomiędzy ssakami. - To on!

- A co on tu robi do cholery? - Spytał Finn ze złością. Pegaz zarżał w zgodzie i usiadł na zadzie.

- Marchewa! - Wydyszał Nick. - W wąwozie, bawiły się jakieś dwa młode, a przed chwilą była tam lawina! Są uwięzieni pomiędzy kamieniami!

- Uwięzieni?! - Odparła podekscytowana, tłum zaś powrócił by zobaczyć, skąd te zamieszanie. Nick zmarszczył brwi.

- Ale nie obchodzi Cię to, prawda? - Spytał z zaskoczeniem.

- Nie, to okropne! - Odpowiedziała, lecz jej uśmiech przeczył słowom. - Pegaz! - Koń ruszył ku Judy, gotów zabrać ją do wąwozu.

- Wsiadaj! - Krzyknęła do Nicka, wskazując na Pegaza.

- Lepiej nie. Wolę pieszo. - Odpowiedział patrząc nieufnie na konia. Judy przewróciła oczami.

- Nie mamy na to czasu. - Wymamrotała wskakując na plecy Pegaza. Chwyciła łapę Nicka i rzuciła go siłą na konia ignorując jego krzyki protestu.

- Ruszajmy! - Wrzasnęła powodując, że koń wzleciał w powietrze i poleciał w stronę wąwozu.

- Judy! Czekaj na mnie! - Krzyknął na próżno Finn. Fenek westchnął i zaczął śledzić podążać za resztą tłumu w stronę kanionu. - Tylko nie rób nic głupiego beze mnie...

***

Pegaz leciał w stronę wąwozu lecąc w niepotrzebnie fantazyjny i burzliwy sposób. Spojrzał przez ramię i poczuł lekką satysfakcję, gdy zobaczył coraz bardziej zielonego lisa. Zrobił jeszcze jedną pętlę przed lądowaniem na miejscu, po czym wycofał się w ostatniej sekundzie.

- Wszystko w porządku, Nick? - Spytała Judy z niepokojem, gdy zsunął się z Pegaza i pozostał na kolanach. Królik spojrzał na Pegaza który udawał, że nic specjalnego się nie stało, a potem pobiegł w stronę skały.

- Pomocy! - Dało się usłyszeć z wąskiej szczeliny pod masywnym głazem.

- Nie możemy oddychać! - Dodała fretka kaszląc. Judy szybko dostała się w ich pobliże i spojrzała przez szczelinę.

- Wyciągnę was stamtąd! - Obiecała nie zauważając, że tłum z Teb zaczął się do nich zbliżać, po czym chwyciła głaz. Dysząc z wysiłku powoli zaczęła unosić ogromną skałę tworząc w końcu tyle miejsca, by dzieci mogły się przecisnąć. Młode wyczołgały się z pułapki i Judy puściła głaz nie chcąc zaburzyć równowagi innych kamieni.

- Dziękujemy Pani - Powiedziała jedno z dzieci.

- Jesteś naprawdę silna. - Westchnęło drugie w podziwie. Judy zachichotała na te pochwały.

- Dziękuję. Tylko bądźcie ostrożniejsi następnym razem. - Dzieci kiwnęły głową i zaczęły uciekać. Judy uśmiechnęła się do siebie i zauważyła duży tłum, który się zebrał. Teraz oklaskiwali jej sukces będąc pod wrażeniem jej siły.

***

Ból i Panika pobiegły na górę, gdzie stał Hades, który wrócił już do swej zwykłej formy.

- Bardzo nam przykro. Myśleliśmy, że podniesie cały głaz, a wtedy...

- Spokojnie, przestańcie płakać. - Powiedział Hades chłodno opierając się z powrotem na siedzisku wykutym w skale. - Przedstawienie dopiero się rozpoczyna. - Ból i Panika westchnęły z ulgą, a lampart uśmiechnął się do nich.

- Swoją drogą, świetne wykonanie. Ale nic nie pobije naszego małego cwaniaczka tutaj.

- Zamknij się Hades. - Powiedział Nick mrocznie. - Teraz byłby dobry moment, by ją opuścić. - Mruknął do siebie.

***

Judy cieszyła się zainteresowaniem tłumu, gdy ziemia zaczęła się trząść. Ssaki zaczęły wymieniać strachliwe spojrzenia, a Judy odwróciła się do jaskini. Ogromna skała, która blokowała wejście nagle wybuchła rozdrabniając się na kawałki. Judy przełknęła ślinę i spojrzała nerwowo na Finna, który właśnie przybył i schował głowę w łapach. Z nowo otwartej jaskini wyłoniła się tytaniczna, pokryta łuskami, czteronożna bestia z ostrymi jak brzytwa zębami i pazurami. Potwór ryknął i ruszył w stronę Judy. Ta wyciągnęła miecz i uniknęła pierwszego ciosu bestii nurkując w bok i potoczyła się do jej łap. Potwór syknął na nią i zaatakował tym razem próbując złapać ją swoimi śmiercionośnymi szczękami. Zamiast królika jednak połknęła kilka kamieni, gdy Judy ominęła i ten cios. Pobiegła przed siebie i spróbowała przeciąć szyję bestii mieczem, lecz kreatura trzepnęła ją łapą wysyłając królika w powietrze. Judy otrząsnęła się w samą porę, by uniknąć kolejnego ukąszenia, lecz zostało jej zadrapanie przez jedno z kieł istoty. Judy odłożyła miecz do pasa i podniosła dużą skałę, rzucając ją na bestię. Potwór złapał kamień zębami i starł go na proch. Zanim potwór zdążył zaatakować, Judy podskoczyła w powietrze i wyciągnęła miecz i przecięła nim wyciągniętą szyję istoty, odcinając ją od ciała. Wylądowała, a głowa i szyja kreatury upadły obok niej na ziemię. Finn podbiegł do królika.

- Niezła robota dzieciaku! - Krzyknął, a tłum zaczął wiwatować. - Tak trzymaj, a dostaniesz się na Olimp w try miga!

***

Ból i Panika stali trzęsąc się, gdy Judy i tłum celebrowali zwycięstwo.

- Spokojnie. - Rzekł Hades ze złowieszczym uśmiechem na twarzy. - To dopiero początek.

***

Judy pomachała do tłumu, lecz zatrzymała się gdy jej ucho wykryło dziwny, trzeszczący dźwięk. Odwróciła się i zobaczyła tusza potwora trzęsła się po ziemi i trzy kolejne głowy wyrosły z kikutu pierwszego.

- O cholera! - Ryknął Finn uciekając od Judy. Teraz trzygłowa bestia wstała i syknęła gniewnie na królika.

- Pegaz! - Wrzasnęła niepewnie uciekając przed przerażającym stworzeniem. Koń zleciał z nieba i podniósł z ziemi Judy wtedy, gdy potwór próbował zaatakować nieuchwytnego królika. Pegaz odwrócił swój tor lotu i przeleciał pod głowami stwora, a Judy odcięła każdą z nich. Po tym bestia nie była już trzygłowa, lecz zamiast tego była skręcającą się masą głów, zębów i łusek.

- Przestać odcinać jej głowy idiotko! - Wrzasnął Finn z ziemi. Pegaz wzleciał wyżej próbując uniknąć potwora, lecz jedna z głów użyła siebie jako maczugi i trafiła konia w powietrzu, tym samym strącając Judy. Wylądowała na karku bestii i szybko zsunęła się w dół starając się uniknąć głów i śmiertelnych kłów. Nagle została rzucona o ścianę wąwozu. Zaczęła zjeżdżać po skale, lecz szybko została zatrzymana przez pazur. Judy wpatrywała się we wściekłą, syczącą głowę gotową, by ją zjeść.

***

- Moja ulubiona część. - Triumfował Hades. - Nagła śmierć.

***

W ostatnim akcie desperacji Judy uderzyła pięścią o brzeg klifu powodując jej drżenie. Wszystkie głowy spojrzały w górę z przerażeniem, gdy szczyt klifu zaczął się rozpadać i opadł na nie, zakopując ich ostatecznie pod skałą. Jedynym co pozostało, to pazury, które odstawały spod gruzu.

***

Nick z trudem łapał powietrze w przerażeniu, a Hades wydał zwycięski śmiech.

- Doskonale! Teraz, gdy ta mała suka zniknęła... - Hades przerwał gdy zauważył, jak jeden z pazurów bestii drga.

***

Tłum ponownie zaczął wiwatować, gdy pazur potwora unosił się do góry przez bardzo umęczonego króliczka. Finn odetchnął z ulgą i powstrzymywał łzy, a z oddali było słychać okrzyk gniewu.

- Hej, Fin... - Zaczęła Judy, gdy fenek już do niej podbiegł. - Udało mi się?

- Tak dziecko, udało ci się. - Odparł ciepło. - A teraz trzeba Cię umyć.

***

Następna część

Link do oryginału: klik!

Autor oryginału: Zootopia123

Autor grafiki: Trashasaurusrex

Autor tłumaczenia: _NG_